Minuta po minucie ucieka nam życie. Niknie jak kartki z kalendarza.
Znów jesień, nostalgia, wspomnienia. A my choć trochę starsi, nadal tak mało doceniamy.
Wciąż szarpiemy się z tym życiem, jakby dla nas miało trwać wiecznie.
A wystarczy chwila i gaśnie czyjeś światełko. Babcia, dziadek, mama, tata, siostra, brat...
Z roku na rok coraz więcej zniczy, które trzeba zapalić. A potem żal, że tego czasu było za mało.
Za mało w tym wszystkim było nas. Za mało ciepłych słów, troski, przytuleń.
Za mało wspólnych rozmów i kaw. Nieobecność tak bardzo boli.
Wyciska z nas łzy i wspomnienia. Nieobecność ciąży jak wielki kamień, którego nie sposób się pozbyć.
Dlatego bądźmy blisko tych, którzy wciąż są obok.
Przytulajmy ich na "dzień dobry" i "do widzenia". Mówmy, że tęsknimy, kochamy, doceniamy.
Wybaczajmy to, co wybaczyć możemy.
Bądźmy blisko. Zanim nić czasu się zerwie, zanim zniknie wszystko.
Czasem nie trzeba wiele.Czasem nie trzeba mówić nic.Tylko być.
