Ból,często do nas przychodzi.Dzielimy go na ból fizyczny i na ból psychiczny.Jeden i drugi jest nie do zniesienia.Jak sobie z nim radzimy?
Ból fizyczny,hmm ,zależy od potęgi,od tego skąd sie wziął...Bywa zadanym bólem,bywa spowodowany chorobą...
Bierzemy środki przeciwbólowe lub czekamy aż przejdzie,jakoś sobie radzimy...
A on w nas pulsuje,pulsuje...odbiera nam chęć myślenia,tworzenia itp.stajemy się drażliwi,nerwowi...chce nam się płakać ,wyć,krzyczeć...
Z bólem idziemy do lekarza coś nam doradza,pomaga...
Jednak czasem z bólem fizycznym nie można wygrać,trzeba się do niego przyzwyczaić...,trzeba z nim żyć,doraźne środki pomagają na chwilę,ale jakoś się wytrzymuje...nawet czasem zapomina się w natłoku zajęć,że on jest,choć potrafi o sobie przypomnieć i ukłuć niespodziewanie...
Lecz co można zrobić?,po prostu zaakceptować swój ból...
Ból psychiczny,uczuciowy czy jak go zwał,chyba nawet gorszy od pierwszego...Trudny do wyleczenia...
Dotyka nas gdy tracimy kogoś lub coś,gdy odejdzie od nas człowiek,gdy zabije się w nas uczucia,gdy usłyszymy przykre słowa...wtedy czujemy ten ból,ten cholerny dziwny ból.
Nie ma na niego lekarstwa,wszelkie słowa pocieszenia działają jeszcze bardziej boleśnie,chcemy się ukryć i pozostać sami ze swym bólem...
Wyganiamy go od siebie,płaczemy a łzy nas parzą...Cierpimy jak nigdy dotąd,a w środku coś w nas pęka,coś boli i nie umiemy zlokalizować bólu...
Chcemy uciec,zapomnieć,ale nam to nie wychodzi,siedzi w nas i się śmieje ,a my słabi wtulamy twarz w poduszkę i płaczemy...
Dwa bóle niby różne,a jak wiele mają wspólnego.Płacz,samotność,cierpienie...Każdy z nich chce nas powalić na kolana,chce nas pokonać...Ale przecież nie łatwo z nami wygrać,nie dajmy się !!!
Po co tu przyszedłeś?!
Idź stąd!
Słyszysz,idź stąd!
Nie patrz tak na mnie,
Nie będę twoją kolejną ofiarą!
Jeszcze tu jesteś...?
No idź stąd!
Czego się śmiejesz?
Myślisz,że wygrasz?
Nie tak łatwo...
Nie ulegnę ci,
Nie ugnę się,
Dam radę !!!
Dam...
